dinsdag 23 oktober 2018

Anders

Dit is het! Dacht ik bij mijn tweede studie, bij mijn eerste baan, mijn tweede, mijn vierde en mijn huidige. Ik dacht het bij mijn zanglessen, mijn coachopleiding, bij Kundalini yoga. En ik dacht het ook bij Chi Neng qigong en bij het starten van een onderneming, bij lesgeven en coachen. En het was het ook. Allemaal. Voor een tijdje. Voor korter of langer. En allemaal is het nog steeds onderdeel van mij. Sociale psychologie geeft me nog steeds een theoretische basis over hoe mensen in groepen en samenlevingen functioneren, werken in de Tweede Kamer en als woordvoerder heeft me enorm veel geleerd over politiek, leiderschap, maatschappelijk relevante vraagstukken en het belang van communicatie en vooral authenticiteit. Door gezongen te hebben weet ik hoe heilzaam dat kan zijn voor je hele wezen, heb ik goed leren ademhalen en luister ik nooit meer hetzelfde naar muziek. De basis van mijn coachtechnieken komen uit de opleiding die ik deed, Kundalini yoga bracht me mijn eerste stappen in het thuiskomen bij mezelf. En Chi Neng qigong, dat zal ik denk ik altijd blijven leven. Het biedt een prachtige handleiding om te voelen wat er vanbinnen gebeurt, hoe daarmee om te gaan en hoe er vervolgens mee de wijde wereld in te trekken met alles wat zich daar aandient.

Ik vind het geweldig om kennis en inzichten over te dragen die voor mij zo waardevol zijn gebleken. En het ondernemer zijn geeft me een gevoel van vrijheid en creativiteit, die ik in mijn 'gewone' baan soms mis. Het was allemaal, voor dat moment Het. En tegelijkertijd komt er ook steeds weer een moment dat het Het niet meer is. Dat het knelt en gaat kriebelen. Een gevoel dat het anders moet. Dat ik iets anders wil...

Ik weet dat altijd aan gebrek aan commitment. Aan te weinig doorzettingsvermogen. Misschien wel aan lafheid, omdat ik dacht dat mijn gebrek aan lef om er écht iets van te maken me in de weg zat. "Ach, ik kan alles een beetje, maar niks echt goed" verzuchtte ik dan. Veel talent is geen talent. Alles leuk vinden en bestwel kunnen is niks kunnen. Ik ben gewoon een opgever. En vervolgens ging ik aan mezelf sleutelen. Onderzoeken waar de neiging tot opgeven in zat en waar het vandaan kwam. Jeugd? Vader? Ik ging mijn patronen analyseren en mijn gedachtepatronen. Ik ging blokkades te lijf en hard werken om Het te vinden. Dat ene. Dat wat me gelukkig zou maken. Dat waar ik écht goed in zou zijn. Mijn levensdoel. En als ik dat dan zou vinden, nou dán was het een kwestie van nu écht doorzetten. Commitment, focus, volhouden!

En in de tussentijd vroeg ik me af waarom ik toch steeds zo moe was. Waarom ik opzag tegen leuke dingen en eigenlijk liever wat tijd thuis wilde doorbrengen, met mezelf en mijn gedachten. Waarom ik veel meer dan anderen zo veel me time leek nodig te hebben.

Ik begin het te snappen. Er is geen Het. Althans, niet voor mij. Er is een Heel Veel. Er is een Voor nu. En er is altijd een moment dat ik het ook weer ontgroeid ben. Of verveeld raak. Of gewoon heel veel zin heb in iets nieuws, iets anders. En ik begin te snappen, dat dat heel waardevol is. En niets te maken heeft met doorzettingsvermogen of het gebrek daaraan. Het heeft domweg te maken met hoe ik in elkaar zit. Hoe heel veel mensen in elkaar zitten. Het heeft inmiddels zelfs een naam: Multipotentialite, of Renaissanceperson. Ik zag dit filmpje op youtube en begreep nog beter wat ik al een tijdje voelde: door vast te blijven houden aan een keuze die ik ooit gemaakt heb, ontken ik mijn eigen ontwikkeling, mijn nieuwsgierigheid, mijn drang om verder te leren en nieuwe dingen te ontdekken. Ik beperk mezelf door te focussen en te vinden dat ik moet volhouden. En ik begreep ook waarom ik zo moe was. Zoveel me time nodig had. Het kost ontzettend veel energie om te doen wat niet meer bij je past en om aan jezelf te blijven sleutelen omdat je geen doorzettingsvermogen zou hebben en blokkades en angsten die geëlimineerd moeten worden. Om in de kern eigenlijk steeds tegen jezelf te blijven zeggen "je doet het niet goed, er is nog steeds iets mis met je".

En dus.... sta ik weer op een kruispunt. Ik ga weer stoppen met iets dat me niet meer zo goed past als toen ik eraan begon. Ik stop met lesgeven in series per seizoen. Geen idee wat ik dan ga doen. Ik heb ideeën, thema's, onderwerpen die me mateloos boeien. Maar ik ga eerst eens rustig de tijd nemen om een nieuwe vorm te vinden. Om het voorlopig even goed te vinden zo. Om het te zien als ruimte creëren voor iets nieuws, in plaats van teleurgesteld te zijn in mezelf dat ik weer iets "niet afmaak". Ik ga het anders-doen zelf, nu ook eens anders doen.


Daarom voorlopig op mijn website geen aanbod, geen agenda, geen geplande activiteiten. "Je hart thuisbrengen" is under construction. Dat voelt heel raar. Ongemakkelijk. Schuldig naar de mensen die mijn lessen volgen. En tegelijkertijd voelt het logisch en vrij. Ik ben niet meer dezelfde die drie jaar geleden de series bedacht. Ik ben nu vooral toe aan "niet weten". Aan ruimte voor nieuwe creativiteit, zonder mezelf te hinderen met allerlei zelfoordeel. En vooral zonder het gevoel te moeten sleutelen aan mezelf om te leren volhouden en doorzetten. Want misschien zit daarin wel het belangrijkste gevoel van vrijheid: ik hoef niet - niet alleen ik, niemand! - iets te zijn voor altijd omdat dat van me gevraagd zou worden, omdat ik ooit een keuze maakte voor een bepaald pad. Ik hoef alleen maar te zijn wie ik wil zijn in dit moment. Life is energy in motion, alles beweegt, altijd. En dus moeten we helemaal niet proberen om vast te houden aan iets dat ooit klopte, maar gewoon voelen wat er nu klopt. Op dit moment. Dus dat ga ik doen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten